Boeken over ouderdom gaan vrijwel altijd over berusting, heimwee en spiritualiteit. Op z´n minst Alzheimer. De dagelijkse gebreken zijn niet interessant.

Terwijl die toch de overhand krijgen. Niet alleen het bekende verschijnsel ´Hoe heet die ook alweer, je weet wel, uit die film met Tom Hanks´, maar het sluipende verval van gewrichten en spieren. Heb ik twintig jaar voor een tijdschrift gewerkt, met maandelijkse deadlines, krijg ik nu, gepensioneerd en wel, van een jonge neurologisch assistente te horen dat mijn klachten passen in het beeld van een carpal tunnel syndroom.

Daar zat ik eerlijk gezegd niet op te wachten. Op een gegeven moment is internet een uitkomst als je niet meer ´normaal´ in het arbeidsproces zit. En dan besluiten zenuwen en spieren de belastbaarheid te verlagen. Even kalm aandoen helpt wel, maar het is ook een soort waarschuwing dat de artrose op de loer ligt.

Of heb ik het mis? Wie weet er meer van? Is dit voor zestigplussers de kwaal van de toekomst ?¿?¿ (Vanuit Spanje: leuk, zo´n Spaans toetsenbord)